Nog even de opening

De eerste wedstrijddag zit er al weer op, de tweede is al halverwege, maar we willen jullie toch nog even laten meegenieten van de opening en de parade in de stad!
Het feest begon vrijdag rond een uur of vijf; overal op het veld begonnen mensen zenuwachtig heen en weer te lopen en langzamerhand kwam er hier en daar wat teamkleding te voorschijn. Zo ook bij de Dutchies. Alle Noorse vlaggetjes zijn subtiel weggewerkt door onze eigen Nederlandse driekleur en de crew heeft gloednieuwe polo’s, met een gloednieuw logo. Om zes uur vertrok het hele circus, inclusief het Nederlandse team met supporters, richting het nabij gelegen Market Harboro. Op een parkeerplaats aan de rand van het centrum werd er verzameld en begon het echte werk: opstellen, de vlaggen werden uitgedeeld en ook de bordjes-dragers. Tot grote teleurstelling van de jongens was ons vlaggenmeisje weggekaapt door de Finnen, en er wordt haar nu hoogverraad ten laste gelegd… Volgens mij betekent dat de kogel, maar onder het mom van wereldvrede moeten ze toch maar iets anders verzinnen.

JWK2005-team
In plaats van Mum’s schoondochter droeg Sara ons bordje, die toevalligerwijs een seizoen bij Rietje in Australië heeft gewerkt. De (zweefvlieg)wereld is klein… Uiteindelijk, 10 minuten achter op schema, stond iedereen in het gelid en kon de parade beginnen. We werden begeleid door de plaatselijke Politiewapen. Helaas kregen wij daar weinig van mee, want we liepen (bijna) achteraan omdat we ingedeeld waren bij de ‘T’ van ‘The Netherlands’.

Bij zo’n feestelijke gebeurtenis als deze parade hoort natuurlijk wel enige muzikale ondersteuning, dus hebben we met het Nederlandse team uit volle borst ‘Potje met Vet’ ingezet. We waren in ieder geval duidelijk aanwezig! Eenmaal aangekomen op het marktplein werden alle teams gepresenteerd en wederom heeft het Nederlandse team zich goed laten horen toen ons aller Rietje naar voren werd geroepen.

118
Na deze presentatie en een welkomstwoordje van de burgemeester bleven de vliegers en crew op het plein om te feesten en de team-captains werden uitgenodigd voor een hapje en een drankje in het gemeentehuis. Als ass. team-captain mocht ik ook mee, maar of ik daar nou blij mee moest zijn… Toen wij aankwamen waren er al een aantal gasten, waaronder een aantal typische Engelse dames in lange avondjurken. Kom ik aan in m’n polo en spijkerbroek… Ik voelde me een beetje under-dressed. Maar och we blijven toch zweefvliegers hè? Gelukkig waren het allemaal hele vriendelijke mensen en eigenlijk was het wel gezellig! Een gemeenteraadslid heeft meteen even verteld waar de beste kroegen zitten, en verder hebben we nog wat contacten opgedaan met andere team-capains. Rietje heeft een medaille en een naamschild van de burgemeester gekregen als herinnering aan de stad.

Nadat we ons tegoed hadden gedaan aan de hapjes en iedereen wel zo’n beetje hadden gesproken zijn wij ons ook weer gaan mengen in het feestgedruis. Vijftien lange Nederlandse jongens in oranje teamkleding zie je niet snel over het hoofd dus we hadden ze al snel weer gevonden, en wel recht voor het podium. De band was goed en speelde leuke muziek, alleen hebben ze het wel voor elkaar gekregen dat niet alleen de vliegers maar ook de ophalers de hele nacht door een vario hoorde… Al met al een mooie avond, de sfeer zit er goed in, en we zijn er klaar voor!


Over Ritz de Luij

Toen ik in 1967 begon had ik geen idee dat mijn zweefvliegcarrière zeer kort zou zijn, na ongeveer 50 vluchten in de Rhönlerche in twee verschillende kampen ging ik solo in de Grunau Baby en had vier solo vluchten. Toen vloog ik op een dag met een andere instructeur bij een ander veld, hij vroeg me na wat thermieken waar het vliegveld was en, ... Ik had geen idee! Hij adviseerde me voortaan maar op de grond te blijven. Geen gevoel voor oriëntatie. Einde van "mijn" carrière! Dus ik bleef betrokken bij "het grond bedrijf", als tweede inzittende, mede-eigenaar van een zweefvlieg "resort" voor 10 jaar, Nederlands Team Captain, jurylid en redacteur bij diverse categorie 1 FAI comps.