World Solar Challange
Een dag na de prijsuitreiking van de World Solar Challenge vloog ik door naar Brisbane, waar een locale piloot mij op stond te wachten om naar Kingaroy te rijden. Door mooi heuvelachtig landschap met meertjes en bossen kwamen we aan bij Kingaroy Soaring Club. Na snel mijn bagage uitladen en kennismaken met Adam Woolley, eigenaar van de Cirrus waarop ik zou vliegen, gingen we richting de gras strip waar een 21 klaarstond voor mijn checkstart! Mijn eerste impressie van Australië uit de lucht; niet zo heel anders dan Europa, een beetje heuvelachtig, maar verder ook veel akkers en wat bos. Enige grote obstakel was de Bunya Mountain ridge, een heuvelrug ten zuidwesten van het veld met regenwoud begroeiing aan alle kanten.
52ste Australian Multiclass Nationals
De volgende dag was de eerste wedstrijddag van de 52ste multiclass nationals van Australië. Ik ging meedoen met een Cirrus (zonder water) in de standaard klasse, niet de ideale kist natuurlijk, maar de wedstrijd was vooral voor de ervaring. Behoorlijke stress en mijn eerste start op een Cirrus (hopelijk volgen er nog veel meer op de AG en AU) zorgden voor een niet zo geweldig begin van de wedstrijd en ik heb de eerste dag de opdracht niet gevlogen. De rest van de dagen probeerde ik vooral zo snel mogelijk weg te gaan, om nog genoeg tijd aan het einde van de dag te hebben om thuis te komen. Dat thuis komen was niet altijd even gemakkelijk, sea breeze zorgde voor een vroeg einde van de dag en de meeste opdrachten finishten uit het zuidwesten, dus de heuvelrug moest vaak laat op de dag nog overwonnen worden.
Toch is het me gelukt om bijna alle dagen de opdracht rond te vliegen, al kwam ik soms een uur na de laatste landing nog terug op het vliegveld. Tijdens de wedstrijd hebben we erg afwisselend weer gehad, hoge basis met mooie cumulus, blauw en onvoorspelbaar en een dag met een naderend stormfront. Naast de akkers en bossen, waren er ook grote stukken onlandbaar terrein, de scrub, dit gaf nog een extra uitdaging om te vliegen met beperkte buitenlandings mogelijkheden. Uiteindelijk hebben we 9 van de 10 wedstrijddagen gevlogen en eindigde ik op de een na laatste plek. Het vliegen in Australië was een top ervaring mede door de ontzettend aardige mensen van de vliegclub, die allemaal erg enthousiast waren, dit heeft me erg gemotiveerd om meer wedstrijden te gaan vliegen.
An idea is born…
Een van de piloten die in Australië meevloog was Arne Boye-moller uit Denemarken, een goede vriend van Ronald Termaat. Ze hadden samen al plannen om naar Zuid Afrika te gaan voor de nationals en na een paar mailtjes heen en weer had ik ook mijn ticket geboekt. Drie weken na mijn terugkomst uit Australië was ik onderweg naar Zuid Afrika om daar, weer op een Cirrus, de Nationals te vliegen, dit keer wél in de clubklasse. De eerste paar dagen verbleven we in Potchefstoom (Zuid Afrika) bij de Jonkers, de kisten werden ingepakt samen met alle mogelijke spullen die we nodig konden hebben tijdens de wedstrijd. Natuurlijk niet te vergeten; de ThinkTank (What are you sinking about?), het zwembad voor op de camping. Na een logistieke uitdaging van 1 auto en 3 kisten opgelost te hebben waren we op 12 december klaar voor de officiële trainingsdag op vliegveld Welkom (Zuid Afrika).
South African Nationals te Welkom (Zuid Afrika)
Alle kisten staan in elkaar en dan komt de eerste grote onweersbui met hagel over; snel rennen, alle raampjes dicht en hoezen erom, kletsnat kunnen we weer binnen staan. De trainingsdag werd gecanceld, hoewel het ’s middags nog mooi weer werd. De ochtend van de eerste wedstrijddag van de Zuid-Afrikaanse Nationale hadden we nog niet echt een goede routine, dus stapte ik vrij gestrest (terugkomend probleem van de eerste dag?) in voor een AAT van 3 uur. Zuid Afrika lijkt best veel op Australië qua landschap; vanuit de lucht dezelfde kleuren en uitzichten. Onderweg zat ik veel in het verkeerde cirkeltje; geen zuurstof, zat niet lekker, geen eten, warm, blauw, AAT. Toch doorgeploeterd en na een paar goede bellen weer doorgegaan tot op final glide. Of toch niet final glide, een foutje gemaakt met de aankomsthoogte en bij het control point dacht ik dat het nog wel ver vliegen was met de hoogte die ik had. Nog wat bijgedraaid, en alsnog te vroeg terug gekomen, 77 km/h. Erg ontevreden over de vlucht, in Australië was dit echt veel te langzaam geweest, mijn file uit de Nano (Stichting, bedankt voor het lenen!) ingeleverd. Blijkbaar hadden de anderen het deze dag ook moeilijk gehad; mijn eerste dagoverwinning op een wedstrijd was een feit!
Op dag 2 kregen we weer een AAT, 3.5 uur dit keer. De ochtend had iets meer structuur en de meeste ‘problemen’ van de vorige dag waren opgelost. Onder mooie cumuls en een hoge basis ging het een stuk sneller en kwam ik met een gemiddelde snelheid van 97 km/h terug. Een van mijn doelen, de 95 km/h grens, bereikt en weer een dagoverwinning, ik begin van Zuid Afrika te houden!
Na deze dag heb ik elke dag mijn eerste plaats in het klassement behouden. We vlogen een paar dagen in het blauw en hele harde wind (>40 kmph), met dustdevils die de thermiek aanwezen. Daarna kwamen de wolken terug en daarmee ook de overontwikkeling tot buien en onweer. Niet echt het weer wat we in Nederland gewend zijn; Waar trekt de bui naartoe? Hoe dicht bij de bui zit het stijgen nog? Hoe ver achter de bui is er geen stijgen meer? De dagen voor de wedstrijd had ik al wel vanaf de grond naar de onweerswolken gekeken, maar in de lucht is het overzicht toch heel anders. Op dag 6 vloog ik eerst langs de buienlijn, totdat ik er toch een keer onderdoor moest richting de sector. Op lage hoogte aan de achterkant kon ik gelukkig weer omhoog klimmen. Bijna op final glide moest ik toch een stukje terug, in het blauwe gat zat geen stijgen meer. Erg leerzaam om in dit weer te vliegen!
Op de een na laatste dag kreeg ik vlak na de landing een klapband. Na een reparatie die avond klapte de band nog een keer. Gelukkig had de wedstrijd leider een reserve binnen- en buitenband voor zijn ls1 en kon ik de volgende ochtend het wiel repareren. Aan de start voor alweer de laatste dag van de wedstrijd; een AAT van 2 uur. Eenmaal in de lucht had ik problemen om het wiel in te krijgen, toch te strak aangedraaid in de laatste reparatie en niet meer gecontroleerd… Uiteindelijk ging het wiel in, maar de wieldeurtjes stonden open, niet echt ontspannen voor de startlijn, maar ik had besloten met open wieldeurtjes te vliegen en het beste ervan te maken! En zo slecht ging het ook niet, onder mooie cumels met slecht zicht haalde ik een goede gemiddelde snelheid. Totdat in de tweede sector de LX low battery aangaf en een paar minuten later uitviel. Centreren van de thermiek zonder piepende variometer is niet echt makkelijk en ik verloor veel snelheid. Gelukkig had ik de Oudie met SeeYou nog om me terug te brengen naar de finish.
Een gemiddelde snelheid van 94 km/h, waar ik graag de 100 km/h grens had willen breken en mijn eerste plaats kwijt aan 01, die wel over de 100 km/h gaat. Een erg leerzame wedstrijd die ook heeft duidelijk gemaakt dat er nog veel te leren is op structureel, technisch en mentaal gebied. Zonde van de laatste dag, maar erg tevreden over mijn eerste podiumplaats tijdens een zweefvlieg wedstrijd!
[Reactie plaatsen...] - [Scroll naar boven...]
Onze prestaties worden mede mogelijk gemaakt door
. Eerst nog een optimistische opdracht van ongeveer 150 km voor de club en 250 voor de open klasse, maar die werden na 3 uur uitstellen veranderd in 106 en 134 km. Er kwam toch een venstertje aan waarin de opdracht gevlogen kon worden en na een snuffel start die een basis van 1000m en 1 m/s stijgen aangaf werden we allemaal omhoog gestuurd. De Amstelglide is een grand prix wedstrijd met een regatta start, dus iedereen wil een mooi plekje achter de lijn voor het aftellen tot de start. Er hing een mooie plak achter de lijn waaronder we een beetje heen en weer vlogen om hoog te blijven, in een laatste belletje draaide ik tot de basis en had een perfecte positie voor de opening van de lijn. We gleden onder de plak weg richting veel grijze lucht met af en toe wat plukjes eronder. Die heb ik, samen met de een groepje die in dezelfde startbel zaten, afgevlogen en toch nog 1-1.5 m/s stijgen gevonden op sommige plekken. Na het ronden van het eerste keerpunt werden de plukjes steeds minder en na het laatste onsuccesvolle plukje ben ik meer op koers gaan glijden naar een plek waar nog een beetje zon door het scherm leek te komen. Hier vond ik 0.5 m/s die mij op ongeveer 800m in de steek liet. Na het ronden van het tweede keerpunt ben ik iets noordelijker doorgevlogen waar nog wat tekening te zien was, maar dit gaf jammer genoeg ook niks. Dan maar glijden op koers waar ik niks meer tegen ben gekomen met als resultaat een buitenlanding op 15 km van Soesterberg in een vers gemaaid grasveld! 90 km van de opdracht voltooid, waarmee ik het verste ben gekomen, maar niet genoeg voor een wedstrijddag.
Stefan
