Water en bos
Afgelopen maand heb ik meegedaan aan de clubklasse Wereldkampioenschappen in Räyskälä, Finland. Ook al was dit geen junioren wedstrijd, omdat ik zelf wel junior ben kon ik met de Cirrus van de stichting vliegen. Het EK en het junioren WK vorig jaar waren een goede oefening, maar dit was het echte werk. Veel van de concurrenten hadden al duizenden uren en diverse titels op zak, maar daar liet ik me niet door afschrikken. Zoals altijd ging ik met hoge verwachtingen op pad.
Na een rit van 1600km naar Stockholm en een bootreis van 10 uur kwamen we aan in Finland. Nog een kleine 2 uur later waren we op het veld. Omdat het nog maar 9 uur ’s ochtends en toen al mooi weer was, ben ik zo snel mogelijk gaan vliegen. De basis lag meteen op 1500m en steeg door de dag naar 2000m. De thermiek was duidelijk een stuk sterker dan in Nederland, bijna elke bel gaf 2m/s en er was regelmatig een 3 of 4 meter te vinden. Het was een prachtige dag om de wijde omgeving van Rayskala te verkennen, en aan het Finse weer te wennen. Wat ik natuurlijk niet wist was dat deze vlucht meteen de grootste van de hele wedstrijd zou zijn, ruim 400km. Dat zegt meer over het weer op de rest van de dagen, want dit was nog geen superdag in Finland.
Golf voor de start
De rest van de trainingsdagen heb ik gebruikt om te zorgen dat ik in elke richting van het veld de omgeving een beetje kende, en in het ritme kwam door wat opdrachtjes te vliegen. Ook hebben we tijd besteed aan het bezoeken van buitenlandingsveldjes in de directe omgeving van het veld. Omdat er veel bos rond het veld lag was het waardevol om te weten waar de landingsmogelijkheden lagen. Het overgrote deel van het wedstrijdgebied is goed landbaar, ook al bestaat ruim de helft van het Finse landschap uit bos en zo’n 10 procent uit water. De echt onlandbare gebieden liggen meer in het Noorden en Oosten, waar de opdrachten tijdens de wedstrijd niet naartoe gingen. Met trainingsvluchten zijn we wel in de buurt geweest en dat geeft waanzinnige uitzichten, zeker met de eigenlijk altijd kraakheldere lucht.
Dankbaar gebruik van de hoezen
Het weer werkte zoals gezegd niet erg mee in het begin. Sneeuw, hagel, regen en temperaturen van -8 tijdens het vliegen, alles wat totaal niks met zomer te maken had kwam voorbij. Ondanks de regen verbaasde ik me over het feit dat de thermiek redelijk bleef werken. Sommige trainingsdagen vlogen we de helft van de tijd in de regen, maar we vlogen wel. De buienontwikkeling en lage temperaturen resulteerden een paar keer in ijs op de voorlijst, waardoor de bugwipers ingezet konden worden als ijsschrapers. Al het gestaar naar de weerplaatjes lieten ook redelijk snel de hoop op een 750km vlucht verdwijnen.
De wedstrijd begon met een stuk of 4 gecancelde dagen. Dit werkt niet heel motiverend en helpt ook niet om de concentratie vast te houden. Na een tijdje hadden we de grote steden in de buurt wel gezien, waar er ook niet zo veel van waren. Toen de eerste wedstrijddag eindelijk aangebroken was, volgde meteen een uitputtingsslag. Harde wind, veel uitspreiding en buienontwikkeling maakten het een moeilijke dag, wat terug te zien was in het grote aantal buitenlandingen. Na 4 uur kwam ik over de finish van de 2,5 uur durende AAT met een gemiddelde van nog geen 44 km/h, maar ik was binnen. Hierna volgden een paar mooie dagen, met veelal AAT opdrachten van rond de 300km. Hier werd ook duidelijk dat het niveau erg hoog lag, een klein verschil in gemiddelde snelheid kostte al snel een stuk of 15 plaatsen. Omdat ik grotendeels alleen vloog was het moeilijk op te boksen tegen de sterke Franse, Duitse en Britse teams.
Aardig buitje…
Na weer een paar gecancelde dagen konden we nog 3 dagen vliegen, met over het algemene goede omstandigheden. Hier en daar wat harde wind of blauwe gaten zorgden ervoor dat het niet te makkelijk werd. De opdrachten waren net iets groter dan 300km, waardoor we over mooie stukken Finland konden vliegen. De laatste dag was een prachtige afsluiting met een basis op 1900m en mooi uitzicht over de wat grotere meren in de buurt van het veld. Het blijft bijzonder om boven dit soort landschap in goede condities te vliegen, omdat we van huis uit een beetje een afkeer van water hebben. Uiteindelijk hebben we 7 wedstrijddagen gehad, met 1 of 2 hele goede dagen. We hebben een beetje kunnen ruiken aan het Finse superweer, maar nog niet meegemaakt. Ik zou zeker nog een keer terug willen voor het échte Finse hammerwetter, en vanwege het mooie land.
Een deel van het succes heb ik te danken aan het materiaal dat ik als junior mee kan nemen, wat erg goed in orde is. Doordat de stichting een compleet uitgeruste wedstrijdkist ter beschikking stelt kunnen alle junioren erop vertrouwen dat dit niet de belemmering zal zijn om wereldkampioen te worden. Voorafgaand aan de wedstrijd neemt dit zorgen weg en geeft dit vertrouwen. Tijdens de wedstrijd zijn dingen als de hoezen van Clouddancers, de backupnavigatie van Naviter en het moderne instrumentarium van de kist verzorgd door Glider Pilot Shop en Glider-Equipment net dat beetje extra waardoor je echt alleen op het vliegen kan focussen.
Finse straten
Over het uiteindelijke resultaat, 10e uit 38 deelnemers, ben ik dan ook zeker tevreden. Met de sterke concurrentie en het soms lastige weer merk je dat je ervaring tekort komt om altijd in de top te scoren. Gelukkig nog genoeg ruimte voor verbetering dus!
[Reactie plaatsen...] - [Scroll naar boven...]
Onze prestaties worden mede mogelijk gemaakt door
